منظر پارک طبیعی از جاده؛ شکل گیری منظر جاده در تعامل با اجتماع

ما در عصر «راه‌ها» هستیم. در اروپای غربی، اصول و قواعد شبکه‌های ارتباطی سه قرن پیش تعریف‌شده بود. بدون کارایی این شبکه‌های ارتباطی، هیچ‌گونه نشر ایده و دانش، هیچ نوع هماهنگ‌سازی تجاری و هیچ سیستم اجرایی‌ کارآمدی وجود نداشت. راه‌ها، بیش از هر نشانه دیگری، یکی از بهترین ابزارها برای سیستم حاکمیت، برای نظام اجتماعی و سیاسی هستند. یک جنبه متناقض راه این است که زمانی که هر یک از نواقص آن از بین می‌رود کارایی‌اش افزایش می‌یابد. راه‌ها زمانی که کسی به آن‌ها توجهی نمی‌کند مفید به نظر می‌رسند. تجربه رانندگی با تمایلی برای سیالیت هدایت می‌شود. امروزه، نقشه‌های قدیمی راه با سیستم پایش جی. پی. اس. جایگزین شده است. فردا، سازندگان خودرو نوید وسایل نقلیه خود هدایت‌شونده را می‌دهند. سیستم و شبکه راه‌ها به‌طرف این ایده درحرکت‌اند. در فرانسه، نشانه این فرآیند فلکه (میدان ترافیکی) است، یک شیء توپوگرافیک عجیب که به‌سرعت به‌عنوان راه‌حلی منحصربه‌فرد در مدیریت ترافیک مورداستفاده قرار گرفت. سی هزار تا از فلکه‌ها در تقاطع راه‌ها ساخته‌شده‌اند. راه‌ها در جامعه ما (جامعه مردانه) شور و شوقی زنده، یک شیء انسان‌شناسانه ساختاری، یک نشانه بنیادین در سیستم برنامه‌ریزی و اجرایی ما به شمار می‌روند. این روبان‌های آسفالتی، به نظر می‌رسد تأثیر مشترک بیشتری نسبت به سایر عناصر اساسی دیگر : خاک هوا یا آب بر انسان‌ها دارند. آیا راه‌ها می‌توانند ما را به رویکردی بهتر به این موضوعات اساسی رهنمون شوند؟ آیا ما اسیر «شیوه تفکر جاده‌ای» هستیم؟